لکنت زبان را چگونه درمان کنیم؟

هرگونه وقفه (مکث، تکرار، به میان اندازی و کشش) در تولید گفتار که منجر به از بین رفتن روانی گفتار شود را لکنت می ­گویند که می­ تواند با حرکات اضافه در بدن همراه باشد.

دلایل آن می ­تواند نورولوژیک، سایکولوژیک و یا رشدی باشد. همچنین لکنت می­ تواند در اثر عوامل اکتسابی همچون ضربه ­های مغزی، سکته ­های مغزی و تصادفات ایجاد شود.

لکنت به جنسیت نیز مرتبط است و به ­طور کلی در آقایان 3 تا 4 برابر خانم ­ها دیده می ­شود.

افرادی که لکنت زبان دارند از نظر روحی و بهره­ ی هوشی با دیگران تفاوتی ندارند اما به مرور از نظر شخصیتی منزوی می­ شوند، سعی می­ کنند کم­تر حرف بزنند و کم­تر ارتباط برقرار کنند، سیستم تنفسی آن­ ها نیز دچار اختلال می­­ شود و نهایتا نیز عدم تمرکز را به دنبال خواهد داشت.

گاهی لکنت بعد از سن بلوغ کاهش پیدا می­ کند اما بهتر است تا قبل از 7 سالگی درمان شود.

لکنت زبان در بزرگسالان

غالبا در بزرگسالان با ترس همراه است و فرد از سخنرانی کردن در حضور جمع یا برخورد با غریبه ها احساس ترس می کند. این افراد سعی می کنند در مکالمات خود از کلمات جایگزین استفاده کنند تا لکنت خود را مخفی نگه دارند. و حتی در برخی موارد ترجیح می دهند اصلا صحبت نکنند.

این اختلال ممکن است به صورت ناگهانی نیز بروز کند که از دلایل آن می توان به مسائل عاطفی، فشارهای عصبی، پایین بودن اعتماد به نفس، خجالتی بودن و ... اشاره کرد.

لکنت زبان در کودکان

به طور شایع شروع این اختلال در سن 2 تا 7 سالگی است. یعنی به طور تدریجی در زمانی که با سرعت زیاد یادگیری زبان صورت می گیرد.

احتمال ابتلای فرزند در خانواده ای که پدر یا مادر سابقه ی لکنت داشته باشد 3 تا 5 برابر بیشتر از خانواده هایی است که این اختلال در آن ها وجود ندارد.

اضطراب و تنش باعث تشدید لکنت زبان می شود پس بهتر است خانواده ها با کودک مبتلا به لکنت همانند سایر فرزندان خود برخورد کنند. کودک باید خود را شبیه سایر هم رده های خود ببیند با این تفاوت که فقط گاهی لکنت پیدا می کند. بنابراین تشویق ها، محدودیت ها و مسئولیت های تعیین شده برای همه ی فرزندان باید یکی باشد؛ توجه کنید که داشتن انتظاری بیشتر از توان این کودک باعث افزایش فشار و اضطراب او و در نتیجه تشدید لکنت می شود.

به کودک زمان کافی برای صحبت کردن بدهید این کار احساس بهتری به او می دهد و می تواند لکنت را کاهش دهد.

مداخلات اشتباه والدین می تواند باعث تشدید لکنت کودک شود؛ در برخورد با کودک خود از موارد زیر پرهیز کنید:

• جملات کودک را کامل نکنید.
• او را دستپاچه و وادار به تکمیل جمله نکنید.
• گفتار نابجای کودک را قطع نکنید.
• مرتبا از او انتقاد نکنید.
• اصوات و کلمات کودک را اصلاح نکنید.
• شتاب و عجله در زندگی روزمره را کاهش دهید.
• از او برای اینکه در مقابل دیگران، دوستان و بستگان چیزی را تعریف کند، درخواست نکنید.

اقداماتی که والدین می توانند برای بهبود وضعیت کودک انجام دهند:

• اجازه دهید خودش صحبتش را کامل کند.
• برای این که پاسخ سوالی را بدهد به او فشار نیاورید.
• در انتهای صحبتش با آرامش در حالی که از تعدادی از لغات خودش استفاده می کنید به ائ پاسخ دهید.
• هنگامی که کودک صحبت می کند از به کار بردن عباراتی همچون: زودباش! الان کار دارم صحبت نکن! و... پرهیز کنید.
• هیچوقت به فرزند خود نگویید چه کاری کند تا لکنت نداشته باشد. برای مثال استفاده از عباراتی نظیر: یواش، آهسته، آرام تر صحبت کن، نفس عمیق بکش و از این قبیل.
• روزانه 15 دقیقه به گفت و گوی آرام با کودک اختصاص دهید. برای مثال برایش کتاب بخوانید.
• کودکانی که مبتلا به لکنت هستند وقتی در گروه دوستان قرار می گیرند و همراه با بقیه مطلبی را بیان می کنند یا  شعر یا ترانه ای را از حفظ می خوانند، مشکلی ندارند، این موقفیت ها را برای کودک فراهم کنید.